ونیروهای پرسلینی یک راه‌حل احتمالی برای دست‌یابی به ظاهر مورد نظر است و یک گزینه محبوب برای ترمیم دندان افرادی است که دارای ظاهری نامناسب، فاصله زیاد پین دندان‌ها، لب پر هستند. ونیرهای دندانی، روکش های نازکی هستند که با هدف ایجاد زیبایی بیشتر دندان روی آن قرارداده می‌شوند.
مزایای و نیر پرسلینی نسبت به سایر روش‌های ترمیم دندان
مزایای ونیرپرسلینی نسبت به بلیچینگ یا سفید کردن دندان
اگر تاکنون دندان‌های خود را سفید کرده باشید می‌دانید که پس از چند روز، لایه سفید و روشن دندان کمی از بین می‌رود. این مساله به موضوع آب رسانی مجدد مینای دندان مربوط است. لیزر بلیچینگ حتی بدتر از خشک کردن مینای دندان است و این کار بدتر از سفید کردن دندان است؛ خشک کردن مینای دندان باعث می‌شود که دندان‌ها در ابتدا سفید به نظر برسند. آسیب دیدن سلول و بافت‌های عصبی نیز کاملا اثبات شده است. اما در ونیرهای پرسلینی این امر رخ نمی‌دهد و آنچه در روز اول مشاهده می‌کنید همان چیزی است که به دست آورده اید. نکته مهم‌تر آنکه سفیدی دندان توسط بلیچینگ فقط چند ماه تا دو سال باقی می‌ماند. این مساله به نوع لکه‌های روی دندان، لکه‌های داخلی یا خارجی دندان بستگی دارد. همچنین نرمی یا تراکم مینای دندان نیز در این روش اهمیت زیادی دارد. هرچه تراکم مینای دندان کمتر باشد، بهتر سفید نمی‌شود با این حال زودتر نیز لکه می‌گیرد. مشکلاتی نیز در ارتباط با نوع خوراکی‌هایی که بیمار مصرف می‌کند وجود دارد. متاسفانه در اکثر مواقع هرچه غذا سالم‌تر باشد، لکه بیشتری را روی دندان باقی می‌گذارد. به عنوان مثال زغال لخته، قره قروت، و سس کچاپ و اکثر توت‌ها باعث لک شدن دندان می‌شوند. مصرف برخی از نوشیدنی‌ها مانند قهوه، صرف نظر از موضوعات مربوط به مزایای سلامت آن، باعث ایجاد لکه روی دندان می‌شوند. از سوی دیگر، ونیرهای پرسلینی فقط در سطح خارجی دچار لکه می‌شوند. این لکه‌ها به قسمت‌های داخلی دندان نفوذ نمی‌کنند و به راحتی با مراقبت در منزل، مسواک زدن، یا تمیزکننده‌های معمولی دندان از بین می‌روند. علت نفوذ ناپذیری لکه‌ها به قسمت‌های داخلی دندان این است که روی سطح ونیر یک لایه لعابی غیرقابل نفوذ وجود دارد که از نفوذ لکه جلوگیری می‌کند. تنها چیزی که می‌تواند رخ دهد این است که اگر ساختار دندان از قسمت داخل تیره یا لکه دار شود، کل دندان تیره به نظر می‌رسد. اما حدود یک تا بیست سال طول می‌کشد که این اتفاق رخ دهد که می‌توان با بلیچینگ دندان از قسمت پشت به سفید کردن دندان کمک کرد.
مزایای ونیرهای پرسلینی نسبت به روکش یا کلاهک
امروزه در علم دندان پزشکی ، روکش و کلاهک شبیه یکدیگر هستند و دندان پزشکان معمولا به آنها روکش دندان می‌گویند. در روکش کردن دندان باید ساختار دندان یا ماده پرکننده اطراف دندان حداقل دو میلی متر و با زاویه 360 درجه در تمام سطوح دندان برداشته شود. جدا کردن این مقدار از بافت طبیعی دندان بیماران بسیار ناخوشایند است. ونیر لمنیت پرسلین لایه بسیار نازکی است که شبیه لنز چشمی یا ناخن است که در قسمت بیرونی لعاب کاری شده است و در قسمت داخلی آن اندکی حالت زیری دارد. ونیرهای پرسلینی مزایای زیادی نسبت به روکش‌های دندان دارند. مهمترین مزیت آنها این است که از تهاجم برخوردار هستند و در این روش فقط حدود یک چهارم از ساختار دندان برداشته می‌شود. این مساله به روش آماده‌سازی دندان و دندانی که قرار است تحت درمان قرار بگیرد، بستگی دارد.
مزایای ونیرهای پرسلین نسبت به باندینگ زیبایی
باندینگ معمولا به عنوان یک ماده سفید در نظر گرفته می‌شود که گاهی به عنوان بخشی از فرایند پر کردن دندان روی دندان‌های جلو قرار داده می‌شود. باندینگ عبارتی است که برای پر کردن یا قرار دادن لایه ای از مواد روی و توسط نور باندینگ سفت می‌شوند شباهت بسیار زیادی به یکدیگر دارند. آنها دارای یک ماده چسبناک هستند که در ساخت آنها از ذرات پر کننده سایز، شکل، و مواد شیمیایی مختلف استفاده شده است. برخلاف ونیرهای پرسلینی که در لابراتوار دندان پزشکی ساخت می‌شوند، باید باندینگ را تحت دمای 6/98 فارنهایت بدن به طور مستقیم روی دندان قرار داد . بایدداین فرایند با دقت کامل انجام شود. این محدودیت‌ها باعث شده است که مواد باندینگ نسبت به ونیرهای پرسلینی از دوام و زیبایی کمتری برخوردار باشند، اگرچه پیشرفت‌های 20 سال اخیر توانسته است این خلا را از بین برد. این مواد باندینگ که توسط دندان پزشکان و شرکت‌های بیمه تحت عنوان رزین کامپوزیتی شناخته می‌شود نسبت به پرسلین و حتی مواد قوی‌تر شبیه پرسلین که به تازگی طراحی شده‌اند، مانند تینیایوم دی سیلیکات، زیرکونیا وز زیرکونیوم از دورم و استحکام کمتری برخوردار هستند. تلاش برای افزایش دوام پذیری باعث کاهش ظاهر طبیعی آنها شده است. به این ترتیب استفاده از مواد رزین کامپوزیتی محدود شده است زیرا فاقد استحکام کافی هستند و زود می‌شکنند. به عنوان مثال در اکثر بیمارانی که دندان‌های شان به طور طبیعی روی هم قرار می‌گیرد نباید از کامپوزیت برای افزایش طول دندان استفاده کرد زیرا در فرایند جویدن یا کشیدن دندان‌ها روی هم، دندان‌های پائین به آنها آسیب می‌رسانند، این مساله در هنگام کامپوزیت دندان‌های لویی پائین بدتر می‌شود زیرا لبه‌های فوقانی آنها به قسمت پشت دندان‌های فوقانی جلو آسیب می‌رساند. حتی برای بستن فضای بین دندان‌ها، تلاش برای بستن فاصله بسیار زیاد دندان آسیب برساند. در اکثر مواقع در محل محافظت نشده دندان، شکستگی ایجاد می‌شود. ونیرهای پرسلینی بسیار محکم‌تر هستند و در مواردی که کامپوزیت به دندان آسیب می‌رساند، زیبایی چشمگیری را به دندان می‌بخشند. البته ونیرهای پرسلینی نیز محدودیت‌هایی دارند و باید دندان پزشکان در مواردی که لغزش دندان وجود دارد، به نحوه قرار گرفتن دندان‌ها روی هم دقت کنند. اگر بیمار، دندان قروچه می‌کند و دندان‌هایش را روی هم می‌کشد، استفاده از محافظ دندان توصیه می‌شود. کامپوزیت نسبت به ونیر زودتر دچار لکه می‌شود و برخلاف پرسلین، لکه‌ها می‌توانند به لایه فوقانی دندان نفوذ کنند و باعث ایجاد لکه‌های داائمی شوند. اگرچه دندان پزشک می‌تواند یک لایه مسدود کننده را روی کامپوزیت قرار دهد، متاسفانه این لایه از بین می‌رود. سپس لایه زبر کامپوزیت یا اجزای پرکننده سفت آن همانند لکه‌های روی شیشه پاک شوند، در حقیقت اکثر مواد از شیشه ساخته می‌شوند.